Waarnemen: welke bril draag jij?
Waarnemen
Het lijkt zo logisch: je ziet wat je ziet. Dus dat is waar. Maar welke bril draag jij als je waarneemt?
Dat wat ik wil, moet er zijn
Gisteren kreeg ik in een meditatie het volgende zwart wit beeld: een donkere zee, waarbij golven op het strand spoelen en zich terug trekken. Onmiddellijk dacht ik: “Ja, dat weet ik nou wel, niets is statisch: de zee komt en gaat.” Ik voelde innerlijk verzet, omdat ik zo graag een mooi helder kleurrijk “alles is goed”-beeld wilde. Niet deze boodschap, dat er soms shit is, leegte of donker.
Donker of licht
Vervolgens zag ik een pikdonkere nacht en op de grond honderden brandende kaarsen. “Jeetje wat donker!” dacht ik. Ik wil zo graag mijn pad zien, mijn mogelijkheden, met natuurlijk een stralende eindbestemming. Maar dit is donker! Opeens besefte ik: “Het is nacht en ik wil dag. Wat een eigenaardige wens, dat ik wil dat alles op mijn tijd en mijn manier gebeurt. Ik wil het hele universum omdraaien.” Vervolgens besefte ik: “Als ik aanvaard dat er nacht is, accepteer ik het donker en het niet zien van mijn eindbestemming. Opeens werd ik me bewust van de honderden lichtjes. Wat een licht! Hoewel ik nog steeds innerlijk verzet voelde, voelde ik ook ontroering bij het zien van al dat licht. En ik wist, als ik werkelijk de nacht zou accepteren, dan kon ik volledig genieten van het wonderlijke kaarslicht. Iets waar ik erg van houd!
Ik kon me in het donker ontspannen. En het bijzondere was, dat dit ook daadwerkelijk doorwerkte. Door het donker naar huis fietsend, voelde ik de waarde van de nacht.
Vanuit welke bril kijk jij?
Ontdek: vanuit welke bril kijk jij naar je leven, je ervaringen. Kan je zijn met wat er is, of richt je je op wat er moet zijn. Voel je verzet tegen wat je tegen staat? Of kan je het omarmen?
Maar acceptatie geeft toch stilstand!
Heel lang was ik bang dat als ik dat wat ik niet wilde, zou accepteren, ik daardoor voor altijd opgescheept zou zijn met dat wat ik niet wil. Want als ik het accepteer, waarom zou ik het dan nog weg willen hebben? Dus leek verzet me veel beter: duidelijk maken: dit wil ik niet. Maar het effect daarvan is spanning en stress. Steeds boks je tegen iets wat er is en wat je weg wil. Soms helpt het: het verdwijnt, maar op de een of andere manier lijkt het ook steeds terug te komen.
Om iets los te laten, moet je het eerst vasthouden
Nu besef ik: als ik accepteer wat er is en ik weet waar ik naar toe wil, kan ik het langzaam veranderen. Acceptatie is geen stilstand! Alleen dat wat je vasthoudt, kan je werkelijk loslaten. En als het nacht is is het nacht, daar kan ik me maar beter mee verzoenen in plaats van verzetten.