Vastzitten in Drakenland
Ik sta heerlijk te schilderen, als onverwacht het snerpende geluid van een schuurmachine me uit mijn concentratie haalt. “Hè, bah, ik was net zo lekker bezig”, verzucht ik. Ik richt me opnieuw op mijn schildering, maar onmiddellijk gaat mijn aandacht weer naar het geluid. “Wat is het toch een irritant geluid!” en voor ik het weet, zit ik in een innerlijke klachtenreeks over waarom de buurman juist nu moet schuren en dat er ook nooit rekening met mij gehouden wordt.
Het ligt aan mij
Dan realiseer ik me dat die klachtenreeks me uit mijn concentratie haalt, terwijl ik graag weer creatieve flow wil. Direct ontstaat er een nieuwe reeks gedachten. “Je moet je gewoon concentreren. Het gaat niet om het geluid, maar om jouw intentie. Het komt door jezelf dat je uit je concentratie bent.” Ik slaak een diepe zucht. Ja, ik herken het. Ik ben ook gauw afgeleid. Ik mag beter mijn best doen. Ik voel me schuldig richting de buurman. Die moet toch ook zijn schuur kunnen doen. Waarom wil ik ook altijd het beste? Je moet toch kunnen delen.
Losmaken
Dan realiseer ik me dat ook deze klachtenreeks me uit mijn concentratie haalt en dat het niet gaat om het geluid van de schuurmachine (dat nog steeds te horen is) en ook niet om mijn klachten over mij. Ik mag me losmaken van de draken, die al dit gekrakeel in mijn hoofd bewerkstelligen.
Drakenfluisteraar
“Nou, mooie boel! En jij zegt dat je drakenfluisteraar bent!” Er komt een nieuw aanval in mijn hoofd, die me verwijt dat ik zelf niet eens met draken om kan gaan. Hoe durf ik daar ooit les in geven. Ik ben mijn eigen bewijs van onvermogen. Nu voel ik me helemaal ellendig en de verbinding met mijn schilderij lijkt mijlen ver weg. Ik voel een heel klein, ongelukkig en machteloos. Het liefste stopte ik me in een doosje en verstopte ik mezelf in een la.
Drakenland
En dan opeens zegt iets in mij: “Jij zit vast in Drakenland”. Deze liefdevolle constatering komt uit een hele ander dimensie, dan de eerdere drakenconstateringen. In deze context is er niks mis. Ik zit gewoon vast en dat kan gebeuren. Want Drakenland is een mogelijkheid van het mensenleven
Ik slaak een diepe zucht. Ja, ik zit vast in Drakenland. Ik besef dat in mij patronen actief zijn, die mij willen beschermen. Omdat ik er zo verbonden mee ben, ervaar ik alle gedachten als waar en worden alle bijbehorende emoties ook ervaren als emoties van nu. Maar ondertussen weet ik ook dat het emoties zijn die horen bij onverwerkte ervaringen.
Opeens weet ik wat ik ga doen: ik ga alles loslaten en een luchtje scheppen.
Terugkijken
Als ik later terugkijk naar wat er gebeurde, zie ik alles als in een soort tekenfilm. Ik, die heerlijk schilder en dan uit mijn concentratie gehaald word, door het snerpende geluid van de schuurmachine. Om die schrik en teleurstelling dat ik niet meer in mijn flow zit niet te hoeven voelen, richt een draak mijn focus op het geluid. Dat is de verstoorder! Die heeft de schuld. Deze draak maakt zich groot en stampt luidruchtig rond. Hij beschermt mij, het kleine meisje dat vaker onverwacht uit haar wereldje werd getrokken en hij laat wel eens zien wie er de baas is. Zo heeft dat meisje de hoop dat er voor haar wordt gezorgd.
Tweede draak
Maar deze draak roept een tweede draak op. De draak die er voor zorgt dat ik niet te veel ruimte in ga nemen. Hij beschermt het deel in mij dat voor zichzelf wilde opkomen, maar geen gehoor kreeg. Om die pijn niet meer te hoeven voelen, zal deze draak willen voorkomen dat ik te veel op de voorgrond treed. Zijn werkwijze is: vooral mij de schuld geven van wat er gebeurt. Liever mezelf pijn doen, dan dat een ander het doet. Zelf heb je in elk geval nog de controle over wat er gebeurt. Want deze draak weet: als je te veel voor jezelf opkomt, valt de wereld over je heen.
Derde draak
Vervolgens realiseer ik me wat er gebeurt: ik ben in de ban van draken en kom er niet uit. Dit roept weer een draak op. De draak die het deel van mij beschermt dat uitgelachen of bespot werd. Dat te horen kreeg: “Wat weet jij daar nou van. Jij kan er niet over meepraten.” En vlak daarnaast ligt het deel ”zo bijzonder ben je niet!”. Deze draak leert me om me terug te trekken en niets te zeggen. Dan krijg ik geen kous op de kop.
Erkenning
Pas na de liefdevolle, geruststellende, nuchtere constatering: “Je bent verstrikt in Drakenland”, ontstaat er iets van ontspanning. Er is niks mis, ook al denk ik van wel. Ik ben draken met draken aan het bestrijden en dat is een doodlopende weg. Door afstand te nemen en letterlijk een luchtje te scheppen, kan er nieuwe ruimte ontstaat.
Tijdens het wandelen worden de alarmbellen in Drakenland uitgezet. Het gevaar is geweken en het drakenspel mag worden stilgelegd. Mits ik er niet over blijf nadenken! Dan gaat het spel gewoon door.
Poeh, wat een reis. Wat een werk hebben de draken verricht. Zoals in een domino-spel heeft de één de ander geactiveerd, totdat er een chaos in mijn hoofd ontstond, maar ook het liefdevolle bewustzijn er kon doorbreken.
Bewust aanwezig zijn
Terwijl ik schrijf sta ik opnieuw stil, bij mijn gekwetste delen. Het meisje dat uit haar wereld werd gehaald en zo geschrokken is. Ik geef haar tijd en begrip. Het meisje dat voor zichzelf wil opkomen, maar leerde dat dat niet mag. Ik voel haar kracht en geef haar ruimte. Het meisje dat leerde dat zij er niet over kon meepraten. Ik eer haar wijsheid. Ik voel hoe deze drie delen een krachtige stroom in mij opwekken. Dan bedank ik de draken voor hun werk en de buurman met zijn schuurgeluid voor de triggering. Het klopt weer.
Ik kijk naar het schilderij. Er hoeft even niets. Het is goed zo.
Meer lezen:
Waarom drakenfluisteren beter werkt dan draken negeren of verslaan