Vanochtend gebeurde er iets bijzonders. Ik wilde mij afstemmen op wat er vandaag mag gebeuren. Waar ik me op mag focussen. Ik had dat al een poosje niet gedaan en ik weet dat me vaak helpt om richting te ontdekken. Maar terwijl ik mij afstemde, voelde ik een enorme innerlijke weerstand. Iets in mij wilde niets ‘hogers’, geen leiding. Dat deel zei: “Ik ben net aan het ontdekken wie ik ben. Ik wil geen leiding van buitenaf!”
Verwarring
Ik raakte in verwarring, want enerzijds klonk dit zo logisch en kon ik het plaatsen en anderzijds is er ook mijn verlangen naar overgave, naar moeiteloosheid. Deels is dat wezenlijk verlangen en deels egoverlangen. Want dan heb ik het toch mooi voor elkaar. Ben ik ontploeterd.
De twee delen leken onverenigbaar en het leek of ik moest kiezen. Maar alles hoorde bij mij! Wat te doen met deze uitersten? Hoe kon ik dat verenigen?
Spelen
“Mag je spelen met Zijn?” vroeg iets in mij. “Ja, dat wil ik wel”, zei het deel dat zichzelf wilde ontdekken. “Ja, dat wil ik wel”, zei het verlangen naar Zijn. Spelen met Zijn is zelf mogen uitzoeken of en hoe ik me wil overgeven en het ook niet hoeven te doen. Het spelenderwijs mogen ervaren.
Reminder
Nu hangt dit als notitie bij mijn computer: “Spelen met zijn”. Het geeft een enorme innerlijke rust en een glimlach op mijn gezicht.
