Bij intuïtief schilderen laat je je leiden door je intuïtieve ingevingen. Veel mensen zeggen:”Ik volg mijn gevoel in plaats van mijn denken”. En hoewel dat enerzijds heel duidelijk lijkt, blijkt het in de praktijk nog best lastig. Er zit namelijk een verwarring op denken en voelen. Regelmatig denk je te voelen, maar zit je in je denken! Deze verwarring is zo algemeen, dat je het dagelijks op de tv kunt horen.
Denken of voelen
Denken zijn gedachten. Gevoelens zijn lichaamssensaties. Deze twee gebieden werken op elkaar in. Door je gedachten kan je gevoelens oproepen. Door bijvoorbeeld aan iets fijns te denken, krijg je prettige gevoelens. Door aan iets verdrietigs te denken kan je verdriet ervaren.
Het omgekeerde kan ook. Het voelen kan gedachten oproepen. Als je je in een verdrietige periode blij voelt, kan je opeens denken: “Waar komt dat nou vandaan?”, om je vervolgens te schamen voor je blije gevoel ‘omdat je toch verdrietig moet zijn’.
Opmerkzaamheid
Het vraagt dus opmerkzaamheid om de bron van je sensaties te herkennen. Voelde ik iets en riep dat een gedachte op? Of dacht ik iets wat een gevoel opriep? Of is dit een spontane reactie? Echter, doordat veel op het onbewuste niveau plaatsvindt, is het lang niet altijd helder. Dat is op zich niet erg. Het gaat meer om het ontdekken, dan om het ‘goed of fout’ doen. Dat laatste is namelijk niet van toepassing. Er is wat er is en je kan het al dan niet opmerken.
Interpretaties
Wat het nog lastiger maakt is dat we gewend zijn om interpretaties als een gevoel aan te duiden. “Ik voelde dat hij niet te vertrouwen was” of “Ik voel dat het gaat lukken”. Maar spreek je bij bovenstaande wel echt van een gevoel? Of is het een interpretatie van de situatie?
Gevoel klopt
Mijn gevoel klopt. Dat uitgangspunt hebben velen. Terwijl uit bovenstaande blijkt dat het idee over je gevoel helemaal niet hoeft te kloppen. Zodra je je vastpint op je gevoel, wordt het lastiger om andere mogelijkheden toe te laten.
Bewustwording
Het vergt intern onderzoek om bij je zelf te ontrafelen wanneer je echt iets vanuit je intuïtieve gevoel doet en wanneer je eigenlijk gedachten aan het vormgeven bent. In het intuïtieve tekenen of schilderen merk je dat als je je intuïtie volgt, je in een flow komt en dit negen van de tien keer heel aangenaam is. Alles gaat als vanzelf. Maar doordat je jezelf buiten de controle hebt gezet, kan je opeens bij of over een innerlijke grens komen, waardoor er onprettige gedachten of gevoelens loskomen. Het is dus niet zo dat een goed gevoel altijd het bewijs is van het volgen van je intuïtie. Sterker nog, innerlijke regels opvolgen, kan leiden tot een goed gevoel, omdat je denkt dat je het goed gedaan hebt.
Zelf zie ik een verschil aan de ogen van mijn cursisten. Wie echt zijn intuïtie heeft gevolgd straalt met een openheid die je niet vaak in mensenogen ziet. Terwijl wie denkt dat het klopt, wel kan stralen, maar de ogen stralen minder mee. De ziel ontbreekt. Als er een innerlijke grens is overschreden is er oprechte pijn én de constatering dat het klopt. Dat dit is wat er nu speelt.
Spelen met denken en voelen
Hoe meer ik dit denken en voelen wil snappen en er over nadenk, des te vaster ik in dit dilemma kom te zitten. Want eigenlijk kan mijn verstand er niet bij. Maar als ik er in mag spelen en ontdekken, gaat er een inzichtswereld open. Dan is het opeens veel minder moeilijk dan ik dacht. Daar weer woorden aan geven, blijft ingewikkeld.
Is voor jou het verschil tussen denken en voelen altijd duidelijk?
