Het woord eigenlijk komt regelmatig langs tijdens mijn intuïtieve schilderlessen. Cursisten twijfelen over wat ze moeten doen of vertellen me mijmerend:
“eigenlijk wilde ik rood, maar dat was zo heftig”
“eigenlijk vind ik dit niet mooi”
“eigenlijk vind ik het spannend om zo maar te schilderen”
“eigenlijk geniet ik er van, maar dat is zo kinderachtig”
‘’eigenlijk irriteert die knipperende tl-buis me”
Al die eigenlijk-momenten geven een innerlijke spanning aan, die meestal niet erkend wordt. “Nou spanning is een groot woord hoor. Eigenlijk is het niet zo erg; het valt wel mee”. Toch vind ik het een woord om bij stil te staan.
Wat wel en wat niet
Een zin met het woord eigenlijk geeft namelijk twee richtingen aan: een richting die volgens je innerlijke regels mag en een richting die volgens je regels niet mag. Zo kan er in je werk iets zijn wat er niet zou moeten zijn (eigenlijk kloppen de verhoudingen niet). Of iets niet zijn, dat er wel zou moeten zijn (eigenlijk moet het daar lichter zijn). Of iets in jou: een verlangen dat je eigenlijk niet wilt (eigenlijk wilde ik rood). Een emotie die anders zou moeten zijn (eigenlijk vind ik het spannend). De ene keer is eigenlijk een woord dat tot een ontdekking leidt (ik had nog niet door, dat ik het spannend vond) en de andere keer is het een soort afleider is, die je bij de kern weghoudt. Eigenlijk is er dit, maar….. Alsof er een heimelijke sensatie is, die een klein beetje zichtbaar wordt en tegelijkertijd wordt toegedekt, omdat het andere ‘beter uitkomt’. Met dat toedekken wordt het eerste van zijn bestaansrecht ontdaan.
Je mag alles maken
Mijn basis in intuïtieve creativiteit is: je mag alles maken. Doordat ik je alle vrijheid geef, ervaar jij waar jij overtuigd bent, dat iets niet mag. Het woord eigenlijk is voor mij een signaal is dat je iets te onderzoeken hebt. Er wil iets en tegelijkertijd is daar iets op tegen. Door er echt bij stil te staan en waar te nemen wat je denkt en voelt, ontdek je overtuigingen die jouw creatieve vrijheid beperken.
Kinderachtig genieten
Neem: ‘eigenlijk geniet ik ervan, maar dat is kinderachtig’. Vaak ervaar je dat waarvan je geniet als iets voor kinderen. Wat roept de mogelijkheid om daar van te genieten echt bij je op? Maakt het je bang, schaamtevol, krachtig, blij? Wat als dat er nu gewoon mag zijn? Rustig doorademen en voelen, terwijl je je alleen maar voorstelt dat je hiervan mag genieten. Wat gebeurt er dan?
Door die ervaring toe te laten, komen er vanzelf inzichten. Het kan zijn dat je direct ervaart: “Oh ja! Genieten. Heerlijk!”, maar je kan ook weerstandsgedachten krijgen: “Ja, maar dat wil ik helemaal niet!” of “Ja, maar ik dan vinden anderen me raar”. Accepteer dat die weerstandsgedachten er komen, maar je hoeft ze niet te geloven. Het zijn ideeën! Zelfs al zijn die ideeën nog zo vertrouwd, je mag ze loslaten als dat wil. Rustig doorademen, voelen en waarnemen. Eigenlijk geniet ik, maar dat vind ik kinderachtig. Het oordeel ontneemt mij het genieten. Kan hierin iets veranderen?
De kans is groot dat als de emoties wegebben, het opeens duidelijk wordt welk verhaal je jezelf vertelt. Zodra je je echt bewust bent dat dit een innerlijk verhaal is en niet de waarheid, komt er ruimte voor iets anders. Wat dat is, weet je nooit van te voren. Maar hoe heerlijk is het als je de ruimte krijgt om kinderachtig te genieten!! Het is zo’n pure kindskwaliteit: volop genietsensaties toelaten, van top tot teen! 100%. Puurheid. Hoeveel mensen verlangen daar niet naar?
