Verbluffend effect als je iets niet persoonlijk maakt

Wat als ik het niet persoonlijk maak? 

In de E-cursus moeiteloos jezelf zijn van Vera Helleman, ontdekte ik het volgende: er kunnen allemaal gedachten door me heen gaan, maar zodra ik het “mijn-gedachte” van maakt, blijft de gedachte in mijn systeem hangen. Dan moet ik er iets mee. Ik noem dat ook wel: de gedachte blijft aan mij haken. Vaak bevatten ze steeds dezelfde thema’s: ik moet, ik zou moeten, ik had….

Zo ook met gebeurtenissen. Er kan van alles gebeuren en ik vergeet het zo weer, tenzij ik het “mij”-maak; dan is het persoonlijk. Dan blijft het in mijn systeem hangen. Dan opeens is het belangrijk. Positief of negatief, dat maakt niet uit.

Mijnen

Dit “mijnen” is iets wat we heel automatisch doen. Vooral als je boos op iemand bent: who, dan kan je heel goed “mijnen”. Alles is persoonlijk, raakt je, is op jou gericht. Je kan het niet anders ervaren, totdat je je realiseert dat je het “mij” hebt gemaakt. Dat je alles in je systeem toelaat en in je laat nestelen of woekeren. Die boze blik van de ander, is die werkelijk voor jou, of is dat een uiting van andermans boosheid? Is het niet willen helpen na jouw redelijke (?) verzoek, werkelijk een aantasting van jouw wezen, of is dat een gehoor geven aan iets niet willen?

Het verschil tussen mijn en …

Hoeveel verschil het uitmaakt ontdekte ik gisteren. Ik was voor een paar boodschappen met iemand in een elektronicawinkel. We kregen een misverstand waar hij heftig op reageerde. Ik ervoer die heftigheid, maar liet het bij hem: er was niet meer of minder dan een misverstand en geïrriteerdheid. Niks persoonlijks.

Als ik het wel “mij” had gemaakt dan had ik me mogelijk:

–      schuldig gevoeld over het misverstand (ik had toch beter moeten weten)

–     of aangevallen (hoe kan je denken dat ik dom ben)

–     of ongemakkelijk (zo doe je toch niet in de winkel),

–     of gekwetst (ga ik met jou mee, waardeer je dat niet)

–     of boos (ja wie denk je wel dat je bent!)

–     of…..

Nu was er geïrriteerdheid, omdat hij graag iets wilde wat niet gebeurde. Dat zei niets over mij. We losten zo goed mogelijk het probleem op.

Hoezo sorry?

Een paar uur later bood hij zijn excuus aan voor zijn gedrag van die middag. Ik was heel verbaasd: zijn excuses zijn namelijk zeldzaam en wat vreemd dat ik nergens van wist! Was er iets gebeurd dan?

Opeens wist ik het: O, ja in de elektronicawinkel. Ik dacht eraan terug en voelde er opnieuw totaal geen lading bij. Wel was ik geroerd dat hij zijn excuus aanbood (hi, hi: die “mijnde” ik wel).

 

Effect van niet mijnen…

Toen realiseerde ik mij pas: doordat ik het toen niet “mij” maakte, maar het liet zijn, kon ik het direct volledig los laten.

Wat wil hier zichtbaar worden?

Het gaat niet over jou en mij, maar over “wat wil hier zichtbaar worden?” of, vanuit de verbindende communicatie gezien: “welke behoeftes spelen er?” Een boeiende vraag!

Ik ben het nu een aantal weken aan het onderzoeken en het is fascinerend om de effecten te ervaren. Ben benieuw of jij er ook iets mee kan.