De onzin van mijn innerlijke stemmen

Laatst gebeurde er iets bijzonders. Ik gaf les in de cursus Schilderavontuur en deed zelf ook mee. Bij Schilderavontuur schilder je spontaan dat wat bij je opkomt. Omdat ik graag groot wilde schilderen, plakte ik twee vellen papier aan elkaar. Ze bedekten de hele tafel en ik realiseerde me dat ik geen grote plek had waar ik ze na de les kon drogen. “Nou dan moet je opschieten, wil je dit afkrijgen.” zei een stem in mijn hoofd. Even geloofde ik de stem, maar onmiddellijk kwam alles in mij in opstand. Want in de cursus gaat het niet om productie, iets af krijgen of haast. Het gaat om afstemmen op wat er is en voelen wat je wilt doen.In dit geval: een groot gebaar maken. Het droog-probleem zou zich vanzelf wel gaan oplossen. Het gaat om nu: mijn beweging kunnen maken. Na een uur was de schildering absoluut niet af, maar door de koffiepauze wel droog.

Wat een onzin

Ik realiseerde me dat die innerlijke stem al de hele week bezig was;”dit moest sneller. Dat was te laat.” Het was nooit goed en ik geloofde het en werd er gespannen van. Eigenlijk heeft deze stem al jaren grip op mij. Maar doordat hij zich liet horen op de plek waar ik alle tijd voor mezelf en mijn cursisten heb, kon ik hem ontmaskeren. “Wat een onzin”, voelde ik in al mijn vezels.

Je bent waar je bent en dat is precies waar je moet zijn

Al tijden komt deze zin langs. En met mijn hoofd snap ik het deels, maar tegelijkertijd voel ik dat niet altijd. Vooral omdat innerlijke stemmen steeds het tegendeel beweren. “Je moet nu toch al…..”, alsof je persoonlijke groei kunt afdwingen. Door die innerlijke stemmen heb ik regelmatig het gevoel (of beter het idee!) dat ik toch altijd achteraan loop en het eigenlijk beter had gekund. Zelfs als anderen zeggen: “Wat ben je goed bezig. Ik bewonder je doorzettingsvermogen.”, vind iets in mij dat het beter zou kunnen.

Opeens valt alles weg

Die avond fiets ik naar de volkstuin, mijn plek om te ontspannen en te aarden en aan te rommelen. Opeens besef ik de onzin van “Het moet af zijn”. Iets is af of het is niet af. Meer is er niet. De rest is verzonnen onzin. Een projectie van hoe je denkt dat het moet zijn, en daarmee een ontkenning van wat is. Een knoop in mijn nek ontspant. Ik voel hoe innerlijke angst verdwijnt. Er komt ruimte, en vooral: heel veel rust. Innerlijke vrede.

De onzin van je stemmen

Het is me zo duidelijk; die stemmen in je hoofd praten alleen om te praten. Voor aandacht. Ze hebben geen zorg voor je welzijn. Ze hebben alleen zorgen, die ze spuien. Als je je daar aan hecht krijg je zelf ook zorgen.Als je weet dat ze onzin zijn, valt het weg en komt er ruimte, rust, vrede.

Natuurlijk proces

Je kunt dit niet afdwingen. Je kunt je er alleen bewust van worden/zijn, dat wat innerlijke stemmen zeggen niet waar is en dat ze niet voor jou zorgen, maar voor zichzelf. Elke keer opnieuw.Totdat opeens innerlijk er zo’n verzet ontstaat dat je innerlijk de beslissing neemt om er niet meer naar te luisteren. En dan valt alle druk weg. Ontstaat er ruimte. Om gewoon te zijn, waar je bent. Hoe je bent. Bijzonder he, dat je zoiets zomaar kunt ontdekken en ervaren met intuïtief schilderen. Omdat het nu de tijd er voor was.