Delen, behoefte van de maand mei 2014

Delen: een behoefte of een strategie?

In de verbindende communicatie is er een verschil tussen een behoefte en een strategie. De behoefte is het basisverlangen, wat elk mens kent. De strategie is een manier waarop je dit verlangen wilt vervullen. Dit onderscheid maken is belangrijk. Soms denk je dat iets je behoefte is, maar blijkt het een strategie te zijn. Dit is verwarrend, zowel voor jezelf, als voor de ander.

Delen vanuit strategie

Als ik mijn verhaal met iemand wil delen, kan het puur om het delen zelf zijn.  Maar ik kan het ook doen omdat

–          ik gehoord wil worden,

–          het mij het idee geeft dat ik ergens bij hoor,

–          ik expressie wil geven aan mijn emoties

–          ik harmonie wil (ik vertel jou iets, wat lijkt op wat jij vertelde, opdat jij je begrepen voelt en verbonden)

–          ik erkenning wil

–          ik mijn talent wil inzetten etc. etc

–          ik helderheid wil

Zolang ik denk dat mijn behoefte delen is, maak ik geen verbinding met wat er werkelijk in mij speelt. En kan ik ook niet aan de ander duidelijk maken waar ik werkelijk naar verlang. Immers als ik erkenning wil, ben ik op zoek naar een andere reactie, dan als ik expressie wil geven aan mijn emoties. Het kan soms helpen de ander te vertellen waarom je jouw verhaal wilt delen. Dan geef je aan wat je werkelijk verlangt: een luisterend oor, feedback, 5 minuten om uit te razen, zonder dat de ander het persoonlijk opneemt.  Je kunt het ook aan de verteller vragen? Wat is jouw behoefte naar mij toe? Wil je dat ik luister, feedback geef of vertel wat ik je hoor zeggen?

Delen vanuit behoefte

De essentie van delen ontdekte ik toen ik op een markt stond, waar ik mijn bedrijf promootte. Ik had een doos met kinderboeken bij me, met de tekst: “Ik zoek een nieuwe eigenaar”. Mensen  waren verbaasd dat ze gratis een boek mee mochten nemen., maar ook blij verrast. Er kwamen spontaan verhalen los, over waar het boek heen zou gaan. Er gingen boeken naar een school, naar een kind, naar een zieke. Er gebeurde iets bijzonders: het vrije geven gaf mij blijdschap die steeds harder ging stromen. Het ontvangen van het plezier van de ander; het loslaten van het boek, zonder iets terug te willen. Hoewel dat niet helemaal waar was. Als iemand als vanzelfsprekend een boek meenam, zonder iets te zeggen, voelde ik toch een boosheid. Hé, behoefte aan erkenning?O, ja, dat vind ik op dat moment toch belangrijk. En tussen al die ervaringen, van blijdschap en boosheid, ontdekte ik ergens de essentie van de behoefte van delen. Bijna niet in woorden uit te leggen, maar het is dat van mij tonen of los laten, opdat de andere het vrij kan ontvangen. Het opende mijn hart.

Nog steeds brengt het een glimlach op mijn gezicht, als ik er aan terug denk.

Wat wil jij deze maand delen?