In de eenvoud zit betekenis
Ze komt mijn schilderlokaal binnen en zucht. “Wat een zucht”, zeg ik. Ze kijkt op en lacht verontschuldigend. “Sorry hoor. Eigenlijk heb ik helemaal geen zin. Ik ben zo moe. Het is me allemaal te veel.” “Wel fijn dat je er bent. Neem de tijd om hier aan te komen. Je hoeft echt niet meteen aan de slag.” “Echt?”, zegt ze wat verbaasd, alsof ze denkt ‘maar ik kom toch om te schilderen!’ “Ja”, zeg ik “Het is jouw tijd en als je rustig aankomt merk je vanzelf wanneer er echt vanuit jou zin komt om te schilderen.” Ze kijkt het lokaal rond, ziet anderen schilderen en ik zie haar denken puzzelen. Kan ze echt zo maar bij haar tafel zittend niets doen? Ik geef nog een optie. “Als het schilderen als te veel voelt, is het misschien een idee om met pastelkrijt te werken. Veel mensen ervaren dat als een prettig materiaal, als ze weinig energie hebben.” “Oh, dat lijkt me eigenlijk wel fijn”, zegt ze.
Ik moet toch iets maken
Met een vel papier en pastelkrijt loopt ze naar haar tafel. Daar gaat ze zitten en staart wat voor zich uit. Na een tijdje pakt ze een kleur en wrijft ze met haar vingers het pastel in het papier. Ik zie haar lichaam wat ontspannen. Dan roept ze me bij zich. Op haar papier staat een ’vlek’ met één kleur. Ze zegt: “Dit is wel fijn om te doen, maar nu weet ik nog steeds niets om te maken.” “Waarom moet je iets maken?” vraag ik, “dit is ook creëren.” Ze kijkt me verbaasd aan. “Ja, maar ik heb alleen een kleur op het papier gewreven.” “En is dat fijn om te doen?” Haar ogen lichten op “Ja, het was heerlijk, maar ik moet nu toch wat doen.” “Je doet al, alleen noem jij het anders.” Ze kijkt me aan alsof ik iets raars zeg en vraagt: “Dus als ik de hele les alleen maar dit doe, is het ook goed?” “Als jij van binnenuit voelt dat dit is wat er wil, mag je wel vijf lessen deze kleur op het papier wrijven.” Ze schiet in de lach “Dat lijkt me wel wat veel, maar nu nog even zo doorgaan is wel fijn.” “Volg maar wat fijn is”, zeg ik en als zij haar krijtje weer oppakt, loop ik bij haar weg.
Er gebeurt meer dan je denkt
Wie echt waarneemt zal merken dat één kleur pastelkrijt in een papier wrijven al zoveel met je doet! Terwijl je wrijft, werkt de kleur op je in: het kan je rust geven of bijvoorbeeld energie. De beweging doet iets met je: het repeterend zachtjes aaien over het papier kan ook een manier zijn om tot rust te komen. Het papier en pastel onder je vingers voelen, maakt je bewust van je handen en daarmee van jezelf. Al deze elementen trekken je aandacht en verleiden je om niet meer zo te denken. Om even niets te hoeven en op te gaan in het moment. Hoe meer je aandacht naar dit handelen gaat en wat er innerlijk wil, des te meer je uit het denken zakt, je hart opengaat en zich laaft aan wat er is. Het is een koestermoment voor jezelf, zonder dat je bewust jezelf moet koesteren, opdat je kan gaan schilderen. Het helpt je om aan te komen in nu, in dat wat er nu wil, los van al het moeten en dat wat veel te veel is. Want, oh wat moeten we soms toch veel.
Betekenis
Aan het einde van de les, ziet ze er veel rustiger uit. Ik zie nog steeds vermoeidheid, maar de overspoeling is verdwenen. Ze kijkt naar haar werk en zegt verontschuldigend: “Ik heb niet veel gedaan.” “Dat betwijfel ik, want volgens mij is er in jou veel gebeurd.” Ik denk namelijk dat dat wat er in jezelf gebeurt veel belangrijker is dan dat wat er op je papier gebeurt. Ze richt ze haar aandacht naar binnen richt en dan glimlacht ze: “Ik ben wel veel rustiger geworden.” Dan tilt ze verbaasd haar werk op, richt het naar mij en zegt: “maar zoveel stelt dit toch niet voor?” Ik antwoord: “Het hoeft niet iets te zijn, om betekenis voor je te hebben.” Ze is even stil, laat de woorden op zich inwerken en kijkt dan naar mij “Dank je wel. Ik ben blij dat ik toch gekomen ben.”
Meer lezen: