Vorige week voelde ik me gespannen. Het wilde niet zoals ik wilde. Ik was moe, teleurgesteld en ontevreden. Terwijl ik mezelf zo waarnam, voelde ik een behoefte aan beweging en frisse lucht. Maar ik weet ook, dat als ik in zo’n knorrige bui een rondje ga lopen, ik mezelf heel zielig ga vinden. De gedachte ‘daar loop ik dan, eenzaam, ‘mislukt’ door de wijk’ is heel verleidelijk. het geloven van die gedachte zal me niet beter laten voelen.
Afleiden
Ik weet dat op zo’n moment het belangrijk is om mezelf af te leiden van alle negatieve gedachten en emoties. Niet dat ik ze verdring, verander of opzij zet. Ik mag gewoon iets vinden dat leuker is om aandacht aan te schenken. Voor mij is dat buiten zijn, frisse lucht ademen, bewegen en de camera op mijn telefoon. Plaatjes gaan zoeken. Kleuren, vormen, ervaringen. Het leukste is om iets te fotograferen wat ik nog niet eerder gedaan heb en te kijken wat er ontstaat. Dat maakt me vanzelf blij.
Wat trekt me aan?
Ik maak daarvoor geen plan, maar loop naar buiten en laat me uitnodigen. Dit keer werd mijn aandacht getrokken door de bomen die hun blad laten vallen. Ik liep naar een boom toe en werd nieuwsgierig naar een foto, gemaakt tegen de stam aan. Wat voor beeld geeft dat? Zo langs de stam omhoog kijkend naar de nog maar deel bebladerde boomkruin.
Verwonderen: heb je zo naar een boom gekeken?
Op zo’n moment raak ik geïnspireerd om mogelijkheden te ontdekken. Vernieuwing. Misschien ben ik wel de eerste die dit ziet! Ik wandel van boom naar boom, ontdek stammen en kronkelingen. Ik laat me omhullen door de takken van een treurwilg en besef dat ik daar nooit eerder heb gestaan. Dat het aangenaam voelt, zo’n eigen wereldje en ook dat ik me wat onwennig voel: ben ik niet vreemd bezig? Maar gelukkig is er het ‘excuus’ van de fotografie. Deze foto’s zijn alleen zo te maken.
Schoonheid
Terwijl ik me steeds meer verbind met de details, de mogelijkheden, de kleuren en vormen, open ik me voor de schoonheid van alles. Ik voel verwondering: dit alles groeit zomaar. Wat een levenskracht! Wat een complexiteit! En ik besef nog iets: meestal loop ik er gewoon aan voorbij. Te druk om iets op te merken. Bijzonder eigenlijk, want ik voel me nu al zoveel beter dan een kwartier geleden.
Ook ik!
Dan valt er nog een kwartje. Ook ik ben een wonder van complexiteit en levenskracht. Er is geen enkel verschil! Ik besta dankzij dezelfde soort magie. Op dat moment vloeit alles samen. Ben ik deel van het geheel, lost mijn ik op en is het er tegelijkertijd. Er komt een rust over me heen en een sprankelende zijnsenergie. Alles voelt volledig.
Verwonderen kan overal
Verwonderen om wat er is, kan overal. Ook in je creativiteit. Het is zoveel fijner om je te kunnen verwonderen over je ingevingen, wat er ontstaat en je eigen reacties daarop, dan om jezelf of je werk te veroordelen. Je gaat niet uit van wat er zou moeten zijn (en oordeelt over dat wat er niet of wel is), maar bent met wat er is en ervaart daarin het wonder. Je put uit een andere bron. Verwondering kan je bij heelheid brengen.
