Volg je gevoel; geïnspireerd leven

Er was eens een vrouw die fluisterend zei: “Ik wil het zo graag op mijn manier doen.” Ze fluisterde het in de diepte van de leegte en de echo bulderde terug: “Op mijn manier! Op mijn manier!” Ze schrok, keek angstig om zich heen: wie had haar verlangen gehoord? Gelukkig niemand ! Er was niemand te zien.

Toch had iemand haar verlangen gehoord: zijzelf. Zij kon het niet meer ontkennen. Ze wilde het zo graag op haar manier doen. Maar hoe dan? Wat dan? En kan dat dan? Wat zeggen mensen dan? Mag je dan nog wel meedoen of worden ze boos? Wijzen ze je af? Zoveel vragen bestormden haar hoofd, dat ze haar verlangen niet mee kon horen. Ze voelde alleen nog de angst, die door de mogelijke antwoorden op haar vragen werd opgeroepen. Eigenlijk wist ze het wel zeker. Je verlangen volgen dat komt nooit goed. Het was onmogelijk en dus ontzettend dom om dit verlangen, om het op haar eigen manier te willen doen, te verlangen.

Maar doordat ze haar wens werkelijk gehoord had, kon ze er niet meer om heen. Ze hoopte dat ze ergens haar manier zou vinden: kant en klaar, met een strik er omheen. Iedereen had toch zijn of haar manier. Dus waarom zou niet ergens de hare liggen? Met een bordje erbij: Eva’s manier. Oh en ook graag met een certificaat van echtheid en goedkeuring. Dat ze wel zeker wist dat ze de juiste manier had gevonden.

Ze bedacht: “Het is toch eigenlijk vreemd dat je op de ene plek geboren wordt en dat jouw manier er niet bij geleverd wordt. Alsof de handleiding bij anderen op de wereld was bezorgd! Dat was toch werkelijk een foutje in de schepping”. Er zat voor haar niets anders op, dan op pad te gaan; te gaan zoeken. Zo vond ze mij en het traject leven vanuit verlangen. Nu gingen we samen op pad, ik als haar metgezel en zij haar innerlijk pad volgend.

Op reis

Onderweg, op zoek naar haar manier, vond ze van alles. Ze vond er ook van alles van: dit is goed. Daar word ik blij van. Dat is vreemd. Dat hoort niet bij mij.

Haar reis vond ze nietszeggend. Zelfs als de tocht zwaar was, labelde ze het als “stelt niets voor”. Het lukte haar niet om haar eigen daden positief waarderen. De tocht was slechts een middel om haar doel te bereiken. Ze richtte zich, in haar reis, op wat er voor haar lag; wat ze zou gaan ontdekken. Op het eindpunt, waar het allemaal goed zou zijn en zij eindigde met haar manier. 

Veranderingen

Tijdens het lopen liet ze soms wat bagage vallen. Dingen die haar niet meer van pas kwamen. Ze ontdekte nieuwe wegen en door al het lopen ontwikkelde ze spierkracht. Hoewel haar stappen groter en steviger werden, zag ze dat niet, omdat ze zich richtte op haar einddoel.

Ze nam ook nieuwe dingen mee. Dingen die haar lief waren. Dingen die haar iets zeiden. Gek genoeg wogen ze nooit zwaar. Ze had ook een geheim vakje in haar rugzak, waar ze dat in bewaarde wat er wel was, maar niet opgemerkt mocht worden. In dat vakje zat een kleine scheur, waardoor er soms iets zichtbaar werd. Meestal stopte ze het gauw terug, soms kon ze het er giechelend uithalen. “Dit is wel heel vreemd, dat dat in mijn rugzak zit!”

Medereizigers

Onderweg kwam ze andere mensen tegen, met wie ze al dan niet sprak. Sommigen waren ook op zoek naar hun eigen manier. Ze hadden tips: daar kan je dit vinden, daar dat. Of ze moesten samen huilen, omdat ze al lang aan het zoeken waren. Toch was er altijd dat die drive, waardoor ze weer op pad ging. Vol ontzag keek ze naar de mensen die duidelijk op hun eigen manier de dingen deden. Ze stuurden haar soms naar een boek of een methode. Maar in al die titels stond nooit: “Eva’s manier”. Ze nam er wel dingen van mee, maar het was nooit compleet.

Ze wandelde door naar de top van een heuvel. Daar zat een vrouw en ze zei: “Ga eens zitten. Sta eens stil en kijk eens terug. Naar je weg. Ik wil je graag vertellen wat ik gezien heb. “

Reisverslag

Toen je aan je reis begon, begon je met angst en beven. Je wilde niet, maar deed het wel. Een beetje stiekem ging jij op reis. Je leerde dat jouw gedachten bepalen hoe veilig je je kunt voelen. Je liep het pad van “je gevoel van veiligheid vinden”.

Je vond het moeilijk om negatieve gedachten om te buigen. Wilde het graag goed doen. Stond bij elke afslag stil en twijfelde: welke kant is nou mijn pad? Je wilde graag dat iemand jouw weg beschreef, zodat je het kon herkennen. Je zocht je kern en wilde er niets van weten, omdat het zo bedreigend was. Je liep het pad van “je gevoel van identiteit terugvinden”.

Je leerde je te verwonderen, en ontdekte nieuwe dingen. Je ontdekte je schaamte, je boosheid, je grenzen. Je wilde niet meer dat anderen jouw dingen deden. Je liep het pad van “je gevoel van macht terug vinden”.

Je voelde hoe moe je was en dat al die informatie op je reis te veel was om te dragen. Je ging een andere weg op. Minder stijl, minder kronkelig, overzichtelijker. Het leek alsof je je tempo vertraagde, maar dat was slechts schijn. Je kreeg de rust om te wachten op al die delen van jou die langzamer liepen. Je ontmoette die delen en had verdriet om hun pijn en verdriet. En jullie werden samen een groep en tegelijkertijd één. Je liep het pad van “het gevoel van heelheid terugvinden”.

Je voelde de behoefte om je eigen kern te voelen. Het midden. Van daaruit zou je steviger in de wereld staan. Zou je minder uiteen vallen en niet telkens alle stukken moeten terugvinden. Je ging een taart bakken en kocht bloemen voor jezelf. Je liep doelloos een stukje je eigen weg. Je liep het pad van “het gevoel van kans terugvinden”.

Je onderzocht waar je je tijd aan besteedde en ontdekte dat je “jouw tijd” ontliep. Je durfde dat aan te gaan en tijd voor jezelf te creëren. Je liep het pad van “het gevoel van overvloed terugvinden”.

Je ontdekte hoe je jezelf spiegelde aan anderen. En dat als er twee verschillende mensen waren, je niet meer wist hoe je moest zijn: stil of uitbundig. Beide tegelijkertijd kon toch niet. Je voelde hoe de angst om je eigen manier te vinden, je te verbinden met je eigen kern zoveel kleiner was als aan het begin van de reis. En toch voelde het niet anders: het was nog steeds angst. Je keek voor het eerst naar je pad in plaats van je doel en jouw weg ontroerde je. Je liep het pad van “je gevoel van verbinding terug vinden.”

Je worstelde met je kern. Hoe herken ik die? Wat als ik niet pas bij die ander? En je ontdekte hoe anderen jouw dingen overnamen. Hoe zij ze wel uitvoerden, en jij niet. Je antennes in jezelf, die voelen wat jij wilt, groeiden. Je liep het pad van “je gevoel van kracht terug vinden”.

Je lijf werd stijf en pijnlijk. Alsof je niet meer lopen kon, maar stil moest staan. Je ontdekte steeds vaker: hé dat wil ik niet! en ook: hé zo wil ik dat niet! en worstelde met “wat dan?” Durf ik daar voor te gaan staan of ontken ik mijn behoeften? Dat laatste wilde niet meer. Je zong en huilde: “Ik kan niet leven in een wereld zonder mij.” en zocht de vorm voor eigenliefde. Je liep het pad van “het gevoel van compassie terugvinden”.

Je ontdekte dat je je eigen ding wil doen. Hoe en wat dat is weet je niet. Je weet alleen dat het niet door een ander gedaan mag worden. Jij wil er zelf zorg voor dragen. Je wilt jezelf daarin beschermen. Jouw ruimte en werkwijze vormgeven. Op jouw tijd en op jouw manier. Je liep het pad van “het gevoel van zelfbescherming terugvinden”.

En dat is waardoor je nu hier bent. Hier op deze heuvel. Jij, je rugzak, je verlangen. Net zoals ik hier zit met mijn rugzak en mijn verlangen. Allebei op reis, en allebei nu samen hier.”

Stil zaten ze samen op de heuvel, kijkend naar die weg die was afgelegd. Voor t eerst voelde ze waardering voor wat ze deed en vertrouwen in wat ze deed. Het was goed zo.

Dit is een persoonlijk verslag over een dappere vrouw die op zoek was naar haar eigen wijze. We hebben samen het boek The Artist Way van Julia Cameron doorlopen. Hoewel het boek geschreven is voor het ontwikkelen van je creativiteit, zie ik het meer als het pad voor het ontwikkelen van levenskunst. Het ontdekken van jouw manier van zijn. In elk hoofdstuk onderzoek je een thema, opdat je stukken van jezelf kunt terugvinden. Hierdoor kan je blokkades opheffen en nieuwe stappen zetten. 

Wil je meer weten? Traject: geïnspireerd leven

Of neem contact met mij op.