Mijn spelen is leren

Hieronymus van Alphen schreef in 1787 “Mijn spelen is leren, mijn leren is spelen”. Op de een of andere wijze komen deze zinnen regelmatig bij mij terug.

Leren is een serieuze zaak

Als kind vond ik het belachelijke zinnen. Hoezo, mijn spelen is leren? Spelen doe je voor je vermaak en leren is een serieuze zaak.

Maar al doende ontdekte ik ook een grote waarheid in deze zinnen. Geen idee of Hieronymus deze ook zo bedoeld heeft, maar juist vanuit het vrijblijvend spelen kan je ontzettend veel leren en ontdekken. En juist als je van het leren meer spelen maakt, wordt het allemaal niet zo zwaar en word je zelf veel flexibeler in je denken en liefdevoller naar jezelf .Opeens krijg je de tijd om te ontdekken.

Het nut van het nutteloze

Uit dromen, mijmeren etc. ontstaan vaak nieuwe inzichten. Bij creatief denken heb je het spelen nodig: door zoveel mogelijk oplossingen te vinden, ook de speelse, de onmogelijke, de vreemde,de ondenkbare, kom je tot mogelijkheden. En vandaar uit tot toepasbare oplossingen, waar je anders niet aan zou denken.Zelfs het tijdelijk aan iets anders denken is een probaat middel om een oplossing te vinden.

Bij intuïtief schilderen speelt spelen ook een hele grote rol. Vaak lopen we vast, zodra we ons gaan hechten aan iets: het resultaat, de vorm, zingeving etc. Omdat het dan iets moet worden, of behouden moet blijven. Dan komt ook de angst dat dat niet gaat lukken. En daarmee een verkramping. Maar als we de spelende mogelijkheid in onszelf weer vinden, die zomaar doet, gaan we weer stromen.

Elke streek biedt nieuwe mogelijkheden

Momenteel volg ik een E-cursus van Flora Bowley en zij brengt al spelend diverse schilderlagen over elkaar aan. Ze zegt blijmoedig: “Besef dat elke streek een scala aan nieuwe mogelijkheden brengt!” Door meerdere lagen over elkaar heen te spelen, ontdekte ik opeens dat ik toch bij laag 3 of 4 vind dat ik nu wel “iets moet gaan maken.” En tegelijkertijd voel ik dat ik juist zo blij word van dat spelen. Waardoor dit innerlijk conflict?

Nu moet het toch wel iets worden

De zin “Nou moet het toch wel iets worden” speelt een grote rol in mijn leven. Mijn analytisch hoofd denkt in termijnen en periodes. In als…dan. En eigenlijk vindt mijn hoofd dat ik nooit snel genoeg ben. En dat pas als het iets “is”, je er waarde aan kunt hechten. En het maken van iets zonder waarde, heet tijdverspilling. Phoe, streng hoor.

Spelend leven

Maar wat als ik nu eens vind dat ik spelend door het leven mag gaan. O, mijn kritisch hoofd slaat haast stijl achterover. Je hele leven spelen! Dan komt er niets van je terecht! Maar is het niet zo, dat elke dag een nieuwe laag in mijn leven is? Dat ik soms weet waartoe het leidt (of lijdt), en soms ook niet. En dat dat niet uitmaakt. Omdat het allemaal spel is. Een lerend spel. Waarin al doende iets ontstaat wat zichtbaar wil worden. Eigenlijk is zo mijn cursus Schilderavontuur ontstaan. Ook het creatief denken werkt zo. En de geluksroute in 2016? Ook die mag spelend ontstaan.

Vertrouwen

Met terugkijkende blik ontdek ik dat er altijd, onder alles, ondanks alles, er een onverwoestbaar vertrouwen was dat alles klopte. Ook als ik het niet begreep. Dit vertrouwen zegt: dat alles in de diverse stadia er gewoon mag zijn. Of je nou een voorjaarsbloem in een bol bent, of een boom die na 100 jaar 1 dag bloeit, het is er allemaal ok.. Het wordt pas lastig als ik iets anders wil, dan het is. Als mijn denkbeeld niet klopt met de werkelijkheid, mag ik het denkbeeld loslaten. De voorjaarsbloem inde bol, hoeft nu nog niet te bloeien.

Als we ons met dat vertrouwen kunnen verbinden, kan er heel veel speeltijd ontstaan. Wat een bijzonder inzicht.

IK WENS JULLIE ALLEMAAL FIJNE FEESTDAGEN EN EEN HEEL SPEELS 2016

 

HET VROLIJK LEREN

Mijn spelen is leren, mijn leren is spelen
En waarom zou mij dan het leren vervelen?
Het lezen en schrijven verschaft mij vermaak.
Mijn hoepel, mijn priktol verruil ik voor boeken;
Ik wil in mijn prenten mijn tijdverdrijf zoeken,
’t Is wijsheid, ’t zijn deugden, naar welke ik haak.

Hieronymus van Alphen  (1787)